Ψάχνω να δω που περπατώ

Δημοσιεύω και πάλι ένα ποίημά μου, γραμμένο το 2020, αλλά που παραμένει επίκαιρο και σήμερα με διαφορετικές συστολές και προεκτάσεις.

-

Ψάχνω να δω που περπατώ και ποιο στενό διαβαίνω,

γιατί οι δρόμοι μαγαζιά γίνονται κι ας παθαίνω.

-

Πλατείες, πάρκα και λοιπά, χαρίζονται για θέα,

απλάσα νά ’χουν τα καφέ, τα πριν μα και τα νέα.

-

Για τον πεζό στη γειτονιά δεν δίνουνε δεκάρα

το πως θα μπει στο σπίτι του, η βγει απ’ την καμάρα.

-

Οι απαγορεύσεις δω και κει στο πάρκινγκ τροχοφόρων,

προβλήματα αυξάνουνε με επιβολή των φόρων.

-

Στριμώχνονται στις γειτονιές και σε σοκάκια, δρόμους,

κούρσες, μοτοποδήλατα, ποιος επιβάλλει νόμους;

-

Ρουσφέτι δω, γινάτι εκεί, δεν βγαίνει το ταξίδι,

είναι το δίκιο δύσκολο, θέλει λάδι και ξίδι.

-

Αλλού τροχαία σήματα πιο κει αδιαφορία,

μοστράρουμ’ ότι φαίνεται η πόλης μας στα τρία!

-

Η σάτιρα η καυστική, ίσως μυαλό να βάλει

σε καποιωνών την κεφαλή, ή διάολος θα τους πάρει.

-

Οι άρχοντες, οι σύμβουλοι, οι εκλεγμένοι όλοι,

με δίκαιο να βάλουνε νοικοκυριό στην πόλη.

-

Τήνος 2 Ιουλίου 2020

Νίκος Φώσκολος Καναλέτος