Τουρισμός για όλους (;) Μια φράση γεμάτη ειρωνεία!
Τουρισμός για ποιους τελικά; Κάποτε σερβιτόρα γαρ στα νιάτα μου, εξυπηρετούσα τις κυρίες, κυρίως, που έρχονταν να προσκυνήσουν στο Νησί της Παναγίας.
Τότε θρησκευτικός τουρισμός. Απαιτητικές οι παραγγελίες από τους Έλληνες τουρίστες. «Βαρύς γλυκός με δύο φουσκάλες και γρήγορα γιατί φεύγει το καράβι σε 5′». Να τρέξεις να τους εξυπηρετήσεις γιατί αποφάσισαν να έρθουν τελευταία στιγμή στο καφέ. Ήθελαν λέει να χαρούν όλη τη μέρα στο νησί.
Σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Μόνο η γενιά. Οι απόγονοι αυτών των κυριών, 20 χρόνια μετά, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, εδώ στο νησί. Δε ζητάνε βαρύ γλυκό. Ζητάνε όμως ο Τηνιακός να λυγίσει μπροστά τους σαν υποτελής τους. Να χάσει τον ύπνο του για να διασκεδάσουν. Να χάσει την ηρεμία του, την ζωή του.
Πάμε να χάσουμε και την ανθρωπιά μας. Ή μήπως την χάσαμε; Το φιλότιμο, πανάρχαια ελληνική λέξη, εκφράζει αγάπη για την τιμή και περιγράφει ένα σύνθετο πλέγμα αρετών.
Μήπως είναι υπό εξαφάνιση; Η ευγένεια διδάσκεται; Υπάρχει ανάμεσα μας;
Η συμπεριφορά «γιατί έτσι θέλω» δεν περιέχει καθόλου ίχνη ευγένειας και σεβασμού - αν κάνω λάθος ας με διαψεύσετε.
Απογοητεύομαι γιατί απλά πάμε προς το χειρότερο ως άνθρωποι, ως κοινωνία.
Η συναισθηματική νοημοσύνη - φράση πλέον της καθημερινότητα - μήπως είναι απλά βιτρίνα;
Η κατρακύλα υπάρχει και αναρωτιέμαι αν τα παιδιά που θα γεννηθούν θα μπορέσουν να αντιληφθούν την ομορφιά του κόσμου.
Τήνος πρωινό της 17ης Ιουλίου του 2025 - Ροζάρια Φωσκόλου
